FELIZ ANINOVO

Felicitación do artista Hindú Harwinder Singh Gill

BO NADAL

O Umia deséxavos un Bo Nadal e que o ano próximo coidemos un pouco máis o noso fermoso planeta azul e aos seres humanos que viven nel.

(Francisco enviounos esta fermosa montaxe)

Agua

View more presentations from mariasorey.

DECLARACIÓN UNIVERSAL DOS DEREITOS HUMANOS

Eleanor Roosevelt, unha das promotoras, co texto da Declaración

Hoxe 10 de decembro, fai 62 anos que se asinou esta Declaración. Fixérono 46 países, entre eles, EEUU, China, Francia, India, Cuba, Irán, Reino Unido... e que saibamos sigue vixente. Facer cumprir o que nela se di significaría unha auténtica revolución. Alí está escrito entre outras cousas que todos os seres humanos sen distinción temos dereito á vida, a un traballo e uns medios de vida dignos, a asistencia sanitaria, a unha nacionalidade, a residir no país que queiramos, á liberdade de expresión, á educación básica etc. etc. Non creo que chegue aos 500 millóns de persoas as que no mundo disfrutan destes dereitos e xa vai sendo hora.

Esta presentación que aparece a continuación empezeina a facer cos meus alumnos e alumnas o curso pasado e remateina agora.

60 aniversario da declaración universal dos dereitos humanos

View more presentations from mariasorey.

LUÍS GARCÍA BERLANGA E AS ENFERMIDADES ESQUECIDAS

Aproveitamos esta entrada dobremente para rendir homenaxe ao grande director de cine español morto hoxe, Luís García Berlanga; e tamén para difundir a intelixente campaña de Médicos sin Fronteiras para xuntar fondos cos que loitar contra as enfermidades esquecidas por Occidente e que matan a millóns de persoas no terceiro mundo. Mira este bonito video:

SOBRE OS SAHARAUIS

O campamento saharaui arrasado

Está nas novas dos xornais destes días a brutal acción das autoridades marroquís contra a protesta dos Saharauis no campamento de El Aiún. Sorprende a tibieza da reacción do goberno español que "lamenta pero non condena" (A que me sona eso?), claro que as relacións con Marrocos son estratéxicas pero non se pode mirar para outro lado cando se violan os dereitos humanos. Invítovos a ler este artigo do noso amigo Duarte Correa que parece que coñece o problema de primeira mán, aparece na revista dixital Terra e Tempo:

"As futuras xeracións serán violentas, a actual xeración moza está disposta a coller as armas e non ten nada que perder. En dez anos aquí vivirase un inferno. Isto ten que solucionarse depresa porque se nos vai das máns". Continúa lendo aquí

E se queredes colaborar podedes facelo a través da ONG Amnistía Internacional que mandou este comunicado aos seus socios e socias:


"Al-Nagem Al-Qarhi tenía sólo 14 años cuando murió como consecuencia de un disparo efectuado por militares marroquíes contra el coche en el que viajaba, según ha relatado su hermana. El vehículo, que estaba parado en un control militar, se dirigía con provisiones a un campamento de protesta saharaui. La familia del niño ni siquiera pudo despedirse de él. Dicen que las autoridades marroquíes le enterraron en secreto y ahora no saben ni dónde descansa su cuerpo. Es cierto que no podemos cambiar el pasado ni devolver la vida a Al-Nagem, pero sí podemos conseguir que se haga justicia y que su trágica historia no se repita. Y eso es lo que espera de nosotros su familia.

Por favor, exige al Gobierno de Marruecos que aclare las circunstancias de la muerte del niño y detenga a los responsables inmediatamente. Además, comparte esta información con todos tus contactos para que nuestra voz de protesta se oiga muy alto."

12 DE OUTUBRO

Envíanos Juan Carlos dende Bos Aires este video moi acaído para conmemorar (que non celebrar) a chegada dos europeos a América e o inicio da europeización do mundo.

America 12 de octubre

View more presentations from mariasorey.

29 DE SETEMBRO

ESTOU EN FOLGA, SÍNTOO AS MOLESTIAS

APROBACIÓN DOS NOVOS PRESUPOSTOS

Parece inminente o acordo PSOE-PNV que vai traer a aprobación dos presupostos xerais do estado para o ano próximo, ver enlace. As novas contas afondan na política de restrición do déficit (xustificable ata certo punto debido á súa dimensión) pero que se está facendo de novo cargando só sobre os máis febles. Quedan sen tocar impostos ás rentas máis altas, unha política europea para reducir fraude fiscal e paraísos fiscais, tasas ás grandes corporacións bancarias, simplificación da estrutura político-administrativa do Estado etc, etc...

Neste video Francisco Jorquera, diputado do BNG no parlamento español, fai unha acertada análise que che invitamos a ver (aparece na web terra e tempo):





Tamén queremos facernos eco da iniciativa da ONG Intermón-Oxfam que está levando adiante unha campaña pedindo aos portavoces dos grupos parlamentarios que aprobarán (ou non) os novos presupostos para que non reduzan a axuda ao desenvolvemento que ata agora era de 3.700 millóns de euros e que está previsto recortar, visita: quenolopaguenlosdesiempre.org e asina a petición.

Esta campaña súmase á que a nivel internacional se está levando a favor de introducir tasas impositivas aos bancos que axuden ao desenvolvemento mundial, é a Tasa Tobin ou a Robin Hood Tax, clika neste logo para máis información e tamén podes asinar a favor:

EMPEZA UN NOVO CURSO ESCOLAR

Empezemos un novo curso escolar reflexionando un pouco, aquí van dúas propostas:

Un artigo enviado pola editorial Graó, editorial catalana especialista en temas de educación e didáctica:

Carles Capdevila / Periodista ( Avui , 25 de octubre 2009)

Educar debe de ser una cosa parecida a espabilar a los niños y frenar a los adolescentes. Justo lo contrario de lo que hacemos: no es extraño ver niños de cuatro años con cochecito y chupete hablando por el móvil, ni tampoco lo es ver algunos de catorce sin hora de volver a casa.

Lo hemos llamado sobreprotección, pero es la desprotección más absoluta: el niño llega al insti sin haber ido a comprar una triste barra de pan, justo cuando un amigo ya se ha pasado a la coca.

Sorprende que haya tanta literatura médica y psicopedagógica para afrontar el embarazo, el parto y el primer año de vida, y que exista un vacío que llega hasta los libros de socorro para padres de adolescentes, esos que lucen títulos tan sugerentes como Mi hijo me pega o Mi hijo se droga . Los niños de entre dos y doce años no tienen quien les escriba.

Desde que abandonan el pañal (¡ya era hora!) hasta que llegan las compresas (y que duren), desde que los desenganchas del chupete hasta que te hueles que se han enganchado al tabaco, los padres hacemos una cosa fantástica: descansamos. Reponemos fuerzas del estrés de haberlos parido y enseñado a andar y nos desentendemos hasta que toca irlos a buscar de madrugada a la disco. Ahora que al fin volvemos a poder dormir, y hasta que el miedo al accidente de moto nos vuelva a desvelar, hacemos una siesta educativa de diez o doce años .

Alguien se estremecerá pensando que este período es precisamente el momento clave para educarlos. Tranquilo, que por algo los llevamos a la escuela. Y si llegan inmaduros a primero de ESO que nadie sufra, allá los esperan los colegas de bachillerato que nos los sobreespabilarán en un curso y medio, máximo dos. Al modelo de padres que sobreprotege a los pequeños y abandona los adolescentes nadie los podrá acusar de haber fracasado educando a sus hijos. No lo han intentado siquiera.

Los maestros hacen algo más que huelga o vacaciones, y la educación es bastante más que un problema.

Pido perdón tres veces: por colocar en un título tres palabras tan cursis y pasadas de moda, por haberlo hecho para hablar de los maestros, y, sobre todo sobre todo, porque mi idea es -lo siento mucho- hablar bien de ellos.

Sé que mi doble condición de padre y periodista, tan radical que sus siglas son PP, me invita a criticarlos por hacer demasiadas vacaciones (como padre) y me sugiere que hable de temas importantes, como la ley de educación (es lo mínimo que se le pide a un periodista esta semana).

Pero estoy harto de que la palabra más utilizada junto a escuela sea 'fracaso' y delante de educación acostumbre a aparecer siempre el concepto 'problema', y que 'maestro' suela compartir titular con 'huelga'. La escuela hace algo más que fracasar, los maestros hacen algo más que hacer huelga (y vacaciones) y la educación es bastante más que un problema. De hecho es la única solución, pero esto nos lo tenemos muy callado, por si acaso.

Mi proceso, íntimo y personal, ha sido el siguiente: empecé siendo padre, a partir de mis hijos aprendí a querer el hecho educativo, el trabajo de criarlos, de encarrilarlos, y, mira por donde, ahora aprecio a los maestros, mis cómplices. ¿Cómo no he de querer a una gente que se dedica a educar a mis hijos?

Por esto me duele que se hable mal por sistema de mis queridos maestros, que no son todos los que cobran por hacerlo, claro está, sino los que son, los que suman a la profesión las tres palabras del título, los que mientras muchos padres se los imaginan en una playa de Hawai están encerrados en alguna escuela de verano, haciendo formación, buscando herramientas nuevas, métodos más adecuados.

Os deseo que aprovechéis estos días para rearmaros moralmente. Porque hace falta mucha moral para ser maestro. Moral en el sentido de los valores y moral para afrontar el día a día sin sentir el aprecio y la confianza imprescindibles. Ni los de la sociedad en general, ni los de los padres que os transferimos las criaturas pero no la autoridad.

¿Os imagináis un país que dejara su material más sensible, las criaturas, en sus años más importantes, de los cero a los dieciséis, y con la misión más decisiva, formarlos, en manos de unas personas en quienes no confía?

Las leyes pasan, y las pizarras dejan de ensuciarnos los dedos de tiza para convertirse en digitales. Pero la fuerza y la influencia de un buen maestro siempre marcará la diferencia: el que es capaz de colgar la mochila de un desaliento justificado junto a las mochilas de los alumnos y, ya liberado de peso, asume de buen humor que no será recordado por lo que le toca enseñar, sino por lo que aprenderán de él.

E un video, novamente de TED.com, Sir Ken Robinson, especialista en ensinanzas artísticas pregúntase matan as escolas a creatividade?

(ten a opción de subtítulos en Español)

E se vos gustou o anterior, probade con este

WIKILEAKS

Wikileaks

“	... could become as important a journalistic tool as the Freedom of Information Act.	„
	— Time Magazine

Wikileaks é unha páxina web creada no 2006 e dirixida polo australiano Julian Assange. Ten un formato parecido á wikipedia e pretende funcionar de xeito similar poñendo á vista dos internautas miles de documentos que poidan ser lidos e analizados e corrixidos na súa veracidade. O termo Leaks ven do inglés filtración. Tivo especial notoriedade a recente publicación de documentos secretos do exército americano sobre a guerra de Afganistán. Parécenos un fenómeno interesante, que nos fala das posibilidades que pode ter internet para cambiar o mundo (esperemos que para mellor). Pretende ser unha ferramenta que axude á transparencia na información e polo tanto a evitar o engano por parte de moitos gobernos aos seus cidadáns, o tempo dirá se o consigue. As posibilidades que abre internet ao permitir o acceso doado e barato á información de xeito global son extraordinarias e abren a esperanza a unha masiva participación cidadá e a unha auténtica democracia global, (estarei sendo demasiado optimista?). Creo que páxinas como a de wikileaks poden contribuír a iso.

Podes ver a páxina de fala inglesa neste enlace ou unha tradución limitada ao español neste outro.



Tamén podes ler este artigo do xornal El País onde se fala do seu fundador, Julian Assange

E estes outros dos xornais El Periódico de Cataluña e El País, no que se conta a recente persecución que está sufrindo.

Neste video da páxina TED da que temos falado hai unha entrevista que pode ser vista subtitulada ao español ou ao portugués.

MIGUEL ANXO MURADO

Miguel Anxo Murado naceu en Lugo en 1965. Lembroo no primeiro curso de carreira que empezamos xuntos alá por 1982. Recén estreados na facultade de historia el xa se convertira en todo un personaxe porque gañara (con 17 anos) un premio a nivel nacional de novela curta co relato "Metamorfosis Benecianas" (si con b). Creo que nunca me atrevín a falar con el (daquela era un pouco tímida, agora falo de máis). Lembro tamén uns anos despois (aínda na facultade) que se presentara a unhas eleccións ao Claustro da Universidade ou da facultade? cunha plataforma electoral un pouco ácrata que se chamaba NON NOS VOTES, á que algúns votamos. Teño referencias tamén do seu irmán Antonio Murado (hoxe pintor de certo éxito) porque me falaba del o meu amigo Gonzalo que estudou 1º de historia en Santiago para irse ao ano seguinte a Salamanca, na recén estreada Facultade de Belas Artes, onde coincidiu con Antonio (Murado). Volvendo a Miguel Anxo, dende que nos fomos da facultade lle seguín algo a pista, porque me pareceu sempre un tipo interesante: lendo algún libro seu, crónicas na prensa, na radio (radio galega por exemplo) e o outro día ocurriúseme poñer un enlace a un artigo del na Voz de Galicia, polo que entrei na súa páxina web www.miguelmurado.com e descubrín con sorpresa a enorme traxectoria que fixo dende aqueles anos 80: a parte de escribir numerosos libros (en galego, en castelán, en inglés), guións para cine e tv, realizar documentais, traducir libros... ten unha importante carreira periodística, foi corresponsal de guerra en Croacia, Bosnia ou Palestina; e quedei pasmada porque non me imaxinaba a este rapaz de apariencia tenra e fráxil cubrindo unha información de guerra.

Nesta entrada do blog invítovos a que coñezades un pouco a Miguel Murado porque é un escritor moi interesante. Visitade a súa paxina web, lede algún dos seus libros ou simplemente algunha das súas crónicas xornalísticas: escribe habitualmente na Voz de Galicia ou no xornal británico The Guardian, tamén ten crónicas para a radio da BBC. Aquí van uns enlaces:

Podes ler fragmentos dalgún dos seus libros:








Na Voz de Galicia, un dos seus artigos sobre política internacional:

CIFRAS Y LETRAS EN AFGANISTÁN

Miguel A. Murado

En la guerra, las cifras no lo dicen todo. El que este mes de julio haya sido el de más mortalidad de soldados norteamericanos en Afganistán desde el 2001 no es en sí una prueba de que la guerra les vaya mal. En todo caso, se trata de unas pocas decenas de bajas que, como sucede con las estadísticas de accidentes de tráfico, no permiten comparaciones significativas mes a mes. La cifra podría entenderse incluso como la consecuencia de una mayor actividad militar, existosa o no.
De hecho, así es. En febrero comenzó la ofensiva "Moshtarak" en la provincia de Hellmand. Hay que hacer memoria: Entonces se la describió como la mayor operación militar desde la invasión del país hace nueve años. Ahora ya nadie lo dice, pero entonces se planteó como el ser o no ser de la coalición en Afganistán. Era la ofensiva para terminar con todas las ofensivas, el pulso final que doblegaría a los talibanes, la prueba de fuego para el ejército afgano... Ya nadie lo dice porque la ofensiva ha sido un fracaso, y esto sí es significativo.
También lo es que esta noticia importante haya quedado oscurecida por la polémica en torno a la filtración masiva de documentos secretos al diario digital Wikileaks. Igual que las cifras, tampoco las letras lo dicen todo. Estos documentos no contienen realmente nada que no fuese conocido ya o que resulte sorprendente. Tan solo muestran con un nivel de detalle extraordinario las torpezas, los errores e incluso los crímenes que cometen, inevitablemente, todos los ejércitos en situaciones de guerra. Pero su lectura es devastadora fundamentalmente por otro motivo: Porque en ellos se percibe con claridad que tanto el alto mando de la coalición como sus oficiales en el terreno han dejado de creer en la posibilidad de una victoria y se limitan a gestionar la logística de una larga retirada no declarada. La revelación más escandalosa (aunque tampoco desconocida ni sorprendente) va en el mismo sentido: Pakistán no ha dejado de mantener contactos con los talibanes, e incluso de apoyarlos. La lógica es evidente. Los paquistaníes saben que la coalición se irá a casa y los talibanes son la fuerza con la que hay que contar en el futuro de un país que es su vecino. Es natural que Pakistán, que entrenó a los talibanes hace años, confíe más en sus buenas relaciones con ellos que en la posibilidad, ahora inimaginable, de que sean derrotados. Estados Unidos lo sabe, e incluso lo acepta ya, lo que equivale a un reconocimiento implícito de que la cosa ya no tiene remedio.
1/08/10


Sobre o xuíz Garzón na BBC radio

Sobre a vitoria de España no Mundial en The Guardian

DOUS VIDEOS

O noso amigo Francisco envíanos estes dous videos moi interesantes, grazas. Anímovos a colaborar, enviade esas xoias que circulan pola rede e compartirémolas.

GEROGE CARLIN "O SOÑO AMERICANO"



UN INTERESANTE CORTO MEXICANO PREMIADO EN CANNES: "Historia de un letrero"

EXPOSICIÓN EN TORRADO

Estase celebrando no Pazo de Torrado unha exposición bastante interesante, chámase Xeografías Contemporáneas e mostra obras de artistas galegos dos que o CGAC (Centro galego de Arte Contemporánea con sede en Santiago) ten obra na súa colección.

A mostra inclúe obra de artistas cambadeses como Francisco Leiro ou Manolo Paz e outros como Xoán Anleo, Jorge Barbi, Pamen Pereira, Berta Cácamo ou Vari Caramés por citar só algúns.

Felicitamos ao goberno municipal de Cambados polo cambio de uso que se fixo co Pazo de Torrado que pasou de ser un Museo con continente pero sin contido a convertirse nunha sala de exposicións cun importante nivel para a pequena vila que somos. Alegrámonos de que aquela sala dos "horrores" que era a que tiña dioramas ou hologramas , ou o que fose, sobre célebres personaxes galegos fose retirada. Tamén afortunadamente se retiraron todas a pantallas de plasma, debía ser o museo con máis pantallas de plasma por metro cadrado que vin na miña vida. Bueno todo iso debeunos costar unha pasta aos contribuíntes pero como rectificar é de sabios, parabéns ao Concello.

O pazo de Torrado vai camiño (parece) de consolidarse como unha sala de exposicións e se se mantén a colaboración con importantes centros culturais como son o CGAC ou o Museo de Pontevedra poden vir a Cambados boas exposición con menor custe (supoño).

Lembro o discurso dun dos moitos políticos que interviñeron na inauguración da excelente exposición "Cabanillas e os artistas galegos do seu tempo" no que se dixo que o 40% das viaxes turísticas teñen unha finalidade cultural. Cambados pode unir ao extraordinario patrimonio histórico e artístico que posúe, convertirse nun centro de celebración de importantes exposicións que atraia a numerosos visitantes.

En fin , parabéns de novo.

A EDUCACIÓN: UN LUXO

Leo a prensa e descubro pasmada as declaracións dun tal Román Rodriguez, diputado do partido popular nas que afirma: "La distribución del profesorado que había hasta ahora es un lujo que no se puede mantener en tiempo de crisis, cuando hay que adecuar los recursos a las necesidades reales". E pon exemplos:

"En la Costa da Morte hay un centro en el que 17 alumnos se dividen en dos grupos, menos de diez por cada clase. Si la LOE [Ley Orgánica de Educación] establece una ratio de hasta 30 estudiantes por aula, lo lógico es que estos 17 se reunifiquen en una. Hay otro con 44 alumnos divididos en cuatro grupos. En Barbanza, dos clases con 22 estudiantes. Ahí habrá pérdida de profesores, seguro".

Mira o artigo enteiro neste enlace ao xornal El País

Descoñezo quen é Román Rodríguez e si sabe algo de educación, tamén me sorprende que non sexa o Conselleiro o que faga este anuncio, estará de vacacións ou esconderase detrás deste señor para que os "paus" non lle caian a el?, en todo caso lembrarlle ao Sr. Román Rodriguez que as ratios que estabrece a LOE son as seguintes:

- Para infantil, 25 alumnos/as, agás en 3 anos 20 e grupos mixtos 15
- En primaria 25 alumnos/as, agás mixtos 15
- En secundaria 30 alumnos/as

Os grupos mixtos por si non o sabe o Sr. Rodríguez implican mesturar alumnado de diferentes idades o que esixe unha maior atención por parte do profesorado, de aí a diminución da ratio; non se especifica nas declaracións se eses centros da Costa da Morte e do Barbanza son de infantil, primaria ou secundaria, con grupos uniformes ou mixtos, con alumnos con necesidades especiais ou non que é o que tería que explicar para valorar esas cifras; pero en todo caso que haxa menos alumnos/as por profesor/a, nunca é un "luxo" senón que supón unha maior atención aos nenos e nenas. O traballo do profesor/a que os atende non vai a diminuír, o seu horario ten que cumprilo igualmente, simplemente os vai a atender mellor. Tendo en conta que eses centros con poucos alumnos/as soen estar en áreas rurais, coas deficiencias que estas zonas teñen en moitos temas, ao mellor non está tan mal que se lles dea esa maior atención.

Unha escola non é exactamente unha fábrica na que por tantos obreiros e tantas máquinas hay que conseguir producir tal nº de unidades. Os docentes traballamos con persoas cunha enorme complexidade emocional e intelectual, canto mellor sexa a atención a esas persoas (que non son só números) mellor será o seu desenvolvemento intelectual e emocional e iso non é exactamente un "luxo", é o futuro do noso país.

Para que o entenda mellor o Sr. Román Rodríguez direille que un luxo é gastar máis de 30.000 euros nunha comida para cargos do partido popular (véxase xantar do albariño), os gastos en educación, non son un luxo son unha inversión. O goberno alemán anunciou recortes drásticos nas contas públicas, agás en educación e investigación, eles si entenden ben a diferencia.

Aconsellamos ler este artigo:

La educación no es gasto, es inversión


Eu podo aceptar que me baixen o soldo pero o que non vou permitir é que empeoren as nosas condicións de traballo coa conseguinte perda na calidade do ensino e isto dígoo como docente e como nai de dous fillos que cursan secundaria nun instituto público. Xa decía un dirixente sindical estes días que a resignación se podía convertir en crispación ou como din os ingleses "from hunger to anger".

Queridos e sufridos compañeiros docentes, empeza un curso complicado.

UN VIDEO E UNHA PÁXINA WEB INTERESANTE

Chimamanda Achidie

Envíanos dende a cidade galega con máis habitantes, Bos Aires, un interesante video o noso amigo Juan Carlos. Dura un pouco pero paga a pena velo, mírao neste enlace.

Aparece nel a escritora nixeriana Chimamanda Achidie falando das súas vivencias e do perigo de ver as cousas dende un único punto de vista. Unha aposta pola empatía e a interculturalidade.

Este video permitiunos tamén descubrir unha páxina web moi interesante chámase TED, siglas de tecnoloxía, entretenemento e deseño; TED é unha organización sen ánimo de lucro que se dedica a difundir as ideas que considera que pagan a pena (ideas worth spreading). Na súa páxina web aparecen as grabacións de conferencias dadas por personaxes que son invitados, a maioría están en inglés, con subtítulos en outras linguas e ás veces en español e moi a miúdo en portugués (de Brasil ou de Portugal) Tes máis información de Ted na wikipedia

Non deixes de visitar TED.com

SOBRE O XANTAR DO ALBARIÑO

Nenos e nenas da Asociación Esperanza Salnés

Creo que é preciso insistir unha vez máis sobre o tema. O goberno municipal parece disposto a non tomar en consideración a proposta da oposición de destinar os cartos da comida do albariño a Esperanza Salnés, hoxe aparece unha nova proposta na prensa que quizais tampouco sexa tida en conta, ao mellor simplemente porque ven da oposición, podes vela aquí.

A miúdo os políticos que gobernan esquecen que representan a toda a cidadanía e que teñen que gobernar polo interese de toda ela, anque gobernen grazas aos votos dunha parte dela. Tamén esquecen que son representantes do pobo, tal como di a dotrina da Soberanía popular enunciada por Rousseau e que é a base do noso sistema político; o poder é do pobo que o delega provisionalmente non representantes elixidos, que teñen a obriga de gobernar en beneficio de toda a comunidade. Esquecen igualmente que os cartos que xestionan son nosos e proveñen dos nosos impostos, que eses cartos son de todos e non de ninguén como a miúdo pensan.

Que poden facer os cidadáns cando non se goberna en beneficio de tod@s?, de momento protestar, e neste día reivindicativo do 25 de xullo gustaríame decirlles aos nosos gobernantes que ao mellor chega un día en que a cidadanía se farta e cae na conta de dúas cousas: de que non necesitamos aos políticos e de que nós somos máis. Imaxínense un 14 de xullo de 1789 en París coas novas tecnoloxías, "quedamos na Bastilla ás oito horas, levade paus, pásao". En fin non é unha amenaza, só historia-ficción, para que a nosa clase política reflexione e caia na conta de que non pode gobernar de costas á cidadanía e ao sentido común.

E volvo ao xantar do Albariño, intentemos protestar unha vez máis, xa que Aragunde non nos fai caso vamos probar co seu xefe, escríbelle a Feijóo, que acaba de anunciar uns presupostos moi restrictivos para o ano 2011 e que non lle pode pagar ao Estado os cartos que lle debe, anque seguramente non faltará á comida o próximo domingo. Eu xa lle escribín máis ou menos esto:

"Estimado Sr. Feijóo, como está denunciando na prensa estes días a deteriorada situación das arcas públicas galegas quixera pedirlle que faga entrar en razón ao alcalde do noso pobo de Cambados, o Sr. Aragunde. A oposición municipal fíxolle unha proposta: que os cartos da comida do Albariño se destinaran a unha asociación de nenos discapacitados que a miúdo pasa por dificultades, pero este non a considerou porque dí que o noso Concello ten cartos dabondo para invitar a 600 persoas (x 50 euros persoa=30.000 euros) e que a comida é tradición e se vai a seguir facendo coma nos últimos 57 anos. A miña proposta é de que non é preciso suspender a comida, inclusive que o pobo de Cambados os invita gustosamente a vostede, ao noso alcalde e aos homenaxeados a comer, simplemente os restantes 500 e pico invitados teñen que pagar o seu prato e ese diñeiro será destinado á Asociación Esperanza Salnés, creo que nos tempos de dificultades que atravesamos é unha proposta razoable, Reciba un cordial saúdo".

Envía esta ou outra mensaxe a este enlace: Contacte co Presidente

Mira este video elaborado por Cambados.tk




A páxina de Unha Grande Chea tamén fala dos homenaxeados no Albariño deste ano


E rematamos co fragmento dun poema do noso poeta Cabanillas, lido en Vigo un 25 de xullo,
bo día da Patria!

É forza pórse en pé! É nosa obriga
temprar as fouces, encoirar o mallo
e saír animosos, cara á veiga,
a escomenzar o redentor traballo!
Tras do loitar sin trégoa
virá o repouso á soma do carballo!

Irmáns, todos a unha! Arrodeade a leira!
Que regue a nosa Terra o suor noso
e a fouce corra no tronzar certeira!
Escoitade o puxente
berro do vagorosos:
"Diante de vós ondea
a barda de ouro ardente...!
Segade a vosa herdade!
Ai daquel que non seia valente!
Segade, galegos! Con forza! Segade!



Podes lelo enteiro neste enlace

SOBRE MULLERES QUE SUFREN

Envíanos este emocionante e terrible video a nosa amiga Angela.

Waris Dirie, nacida en Somalia, é unha top model, escritora e activista na loita contra a mutilación xenital feminina que ela mesma sufriu sendo unha nena. Do 1997 ao 2003 foi embaixadora especial da ONU contra a mutilación xenital feminina. No 2002 fundou a súa propia organización. Le máis sobre ela na wikipedia.

Judith Torrea fotografada en Ciudad Juárez, México

Saen de cando en vez nos medios de comunicación as mortes de centos de mulleres en Ciudad Juárez como consecuencia da violencia xenerada polo narcotráfico. A periodista navarra Judith Torrea é dos poucos periodistas occidentais que viven na cidade e recentemente recibiu o prestixioso premio periodístico do xornal El País, "Ortega y Gasset" polo seu blog:

"Ciudad Juárez, en la sombra del narcotráfico" que che animamos a visitar neste enlace.

Neste blog denúnciase a terrible situación que se vive na cidade mexicana (especialmente para as mulleres) ante a impasibilidade dos poderes políticos.

Esta é a información que sobre ela aparece no seu blog:

"Judith Torrea es una periodista especializada en narcotráfico, crimen organizado, pena de muerte, inmigración y política en la frontera de México con EE.UU, realidad que ha cubierto durante los últimos 12 años, 9 de ellos viviendo entre las dos fronteras. Y lo ha hecho para diversos medios estadounidenses (Univision Online, The Texas Obsever, Al Día-The Dallas Morning News), mexicanos (revistas Letras Libres, fundada por el Nobel Octavio Paz, y Emeequis ), peruanos (Etiqueta Negra) y europeos (agencia alemana DPA, El País, EFE, Le Monde Diplomatique, Expresso). En Tejas trabajó como reportera del Capitolio, siguiendo la política del entonces gobernador George W. Bush. En 1998 se convirtió en la primera periodista española en asistir a la ceremonia de la pena de muerte en Estados Unidos (“Muerte en directo”, Crónica. El Mundo). Formó parte del reducido grupo de prensa que cubre diariamente la política del alcalde de Nueva York Michael Bloomberg siendo la única periodista latina en Room 9, City Hall. Es becaria de la Fundación de Nuevo Periodismo Iberoamericano, fundada por Gabriel García Márquez, en temas de narcotráfico y violencia en América Latina.

"Las palabras de libertad de las mujeres afganas"

Artigo de hoxe no xornal El Pais. Non deixes de visitar o sitio web Afgan women's writing project

"Hay que salvar a Sakineh Ashtiani"

Artigo de Bernard-Henri Leví no xornal El País, sobre a lapidación desa muller iraní. Podes firmar en contra na páxina de Amnistía Internacional.


Todas estas historias parece que suceden a moitos kilómetros de distancia, en países "pouco civilizados", pero cómpre lembrar que moi perto de nós, morren cada ano cerca de cen mulleres por violencia das súas parellas. Se un político é amenazado ten escolta policial permanente, unha muller amenazada non; a pesar de que o número de mortes por terrorismo este ano foi 0 e o de mulleres asasinadas no que vai do ano 2010 en España: 39. Sei que son moitas as mulleres amenazadas pero os políticos con escolta tamén.

A LAGOA DA FIANTEIRA

O Colectivo ecoloxista do Salnés informa aos seus socios e socias da inminente destrución da Lagoa da Fianteira en Vilalonga:

"Estimad@ soci@,

Ante a inminente destrucción da Lagoa da Fianteira (concello de Sanxenxo) autorizada polo Servizo de Conservación da Natureza, querémoste informar da importancia faunística deste enclave situado dentro do espazo protexido.

Por iso che enviamos dous adxuntos:

-O primeiro contén un resumo da súa historia e situación actual, así como da lexislación que se están a incumprir ao noso entender.

-O segundo contén un estudo faunístico realizado recentemente por dous expertos naturalistas do Grupo de Anelamento Anduriña e socios do CES.

Este informe acabamos de envialo ás distintas consellerías con poder de decisión sobre o Espazo Protexido, solicitando a paralización das obras e a revocación da autorización dada á empresa extractora de arxilas, así como ao concello de Sanxenxo.

Neste recente informe descúbrese que ademais da súa importancia para as aves, tamén se trata dun enclave moi importante en canto a odonatos (cabaliños do demo e libeliñas), tratándose dun hotspot ou punto quente de biodiversidade, pois constatouse a presenza de máis de 20 especies diferentes, dúas delas ameazadas.

Cremos que nesta grave situación se están a incumprir varias Directivas europeas e leis estatais e autonómicas de protección de conservación dos espazos protexidos, biodiversidade, flora e fauna ameazada, e de Avaliación de Impacto Ambiental."

Entra na súa páxina web

Ou le a nova que sae hoxe no xornal El País: "La extracción de arcilla amenaza una laguna protegida en Sanxenxo"

PARABÉNS!

Parabéns! ...Por xogar limpo, por poñerlle corazón, por demostrar que a unión fai a forza, por ser humildes... onte foi unha festa, a festa do deporte... unha ilusión, supoño que momentánea onde todos estabamos unidos, e os roxos berraban España! e os fachas visca Puyol!, unha festa onde disfrutamos ata os que non nos gusta o fútbol, ogallá durase...

UNHA BOA PROPOSTA

A Voz de Galicia de hoxe faise eco desta nova:

Cambados.tk propón aforrar os cartos do Xantar e firmar un convenio de colaboración con Esperanza Salnés

Le a nova completa ou o que aparece na web de Cambados.tk e dalle logo a túa opinión ao alcalde neste enlace.

Eu xa enviei a miña mensaxe, foi esta:

"Como veciña de Cambados e contribuínte paréceme ben o que propón Cambados.tk tal como aparece hoxe no xornal La Voz de Galicia. Non están os tempos para "comilonas", hai quen o precisa máis, o que vaia á comida que a pague do seu peto".

PRESENTACIÓN DO LIBRO: "CRIPTOGRAFÍAS"

O noso amigo Ramón Caride atópase estes días en Nova York para presentar o seu novo libro de poesías titulado: Criptografías. Trátanse de poemas feitos a raiz de viaxes reais ou imaxinadas e que reflicten diferentes paisaxes xeográficas e humanas. Ten poemas excelentes pero a mín gústanme especialmente estes cinco:

Foto de Adela leiro

CEA DAS PANADEIRAS

A Xosé Manuel Quintela

Vou coas vacas á Bauciña.

camiño de Chaudoradas,

a Pazos e os eidos do Ribadal.

Ando nas costas do burro,

Atravesando a Mamuiña,

Cara o liñar de Pereda

e a Ponte de Mandrás

Bebo auga de Manzós e bailo

no San Benito de Souto

Outra vez, na Vila e n’os Ferreiros

hai cativos brincando

e non casas baleiras

Ao muiño das Casasnovas

Imos moe-lo centeio,

xantar ao campo de Oseira

e máis á feira de Cea.

***

No miolo do pantrigo

cabe un mundo enteiro.

Na codela das poias

estrala a ledicia e a festa.

O pan é a lembranza

dun mundo puro e ceibe

Foto de Robert Frank

Harlem NYC

O soño mudou

noxo e pesadelo

grafitos e lixo

vidros rotos

medo

arames de espiño

somieres na rúa

camiña con ollo

e non te confíes

non áfrica brother

é a gran mazá

a que nunca durme

tan preto da 5th

tan lonxe

de todo

miseria

cascallo

xenreiras e ludre

coma un bombardeo

de american peace

na súa propia xente

tan escuro Harlem

coma o seu futuro

tourists aren´t welcome here.

BAVARO BEACH

O Caribe é vizosidade de palmas

de guayabos e guineos e mangles

clorofila que estoura

rente dun mar so nice

praias infindas area de coral

un delirio de estrelamares

aves e golfiños

crepúsculos instantáneos

cara a noite

de bachata e merengue

puro ron en cada trago

mojitos e cocktails

e tamén

casoupas de follalata

na poeira dos camiños

regueiros de ludre

camionetas desvencelladas

que rebordan homes

mulleres arrastrando

toneladas de lenzos

e corpos mulatos

tan fermosos

que agachan no sorriso

de dentes tan brancos

a tristura fonda

da escravitude secular

fosilizada na resposta agradecida

tan inmediata

sempre:

servirle es un placer!

Santo Domingo , 2008

SARAIEVO 1995

Nos parques sangran as flores de noite

de noite non fai fotógrafos nos parques

o mundo divídese entre os que son arrastrados

e os que resisten á barbarie a penas

as noites vérquense como esperma en vulvas húmidas

docemente repetidas para os privilexiados

precisas doses de volume e condición estándar

nos hipermercados é sempre nadal

e se non é como se o fose todo pode comprarse

a guerra é lonxana para os que non morren perto

nada é o que aparenta

toda cabeza ten un prezo

todos os risos son o dentífrico nos hipermercados

o mundo é un megahipermercado húmido

xigantesca cona que acolle todo degoro

dóce veleno do consumo consúmenos

pero nos parques sangran de noite as flores

en Saraievo e máis perto hai vulvas enxoitas

o esperma mestúrase na aterra co sangue

os fotógrafos tampouco poden facer milagres

de noite non hai sequera fotógrafos

nos parques de Saraievo.

Foto de Adela Leiro

O SALGUEIRAL

l-esvara

a iauga

cun ruxe ruxe

de axóuxere

na cadrícula

vertical

da lousa

l-escoitan

bidueiros

acivros

castiñeiros

freixos

amieiros

érbedos

sabugueiros

loureiros

e buxos

e teixos

seu ecoar

na laxe

escoitan sempre

l-ainda

as carballas

os dragos

os tules

tan vellos

escoitan

tan lonxe

porque o tempo das árbores

é tenso

estantío no cerne

durame

tan novo

coma cada folla

que verdece sempre

na cortiza podre

o tempo das árbores

non sabe de nós

A Manuel Busto Madalena